Over creatief schrijven, onverwachtse deurtjes en glitterjurken

Opeens wist ik het. 365 dagen Bickle in je brievenbus. Een laagdrempelige manier voor alle leuke mensen om me heen om de dag optimistisch te beginnen met een korte schrijfopdracht. Ik luisterde naar mijn gevoel, dat niet fluisterde maar riep. Ja, dit zou ik gaan maken.

Dus ik begon. Hele dagen stond ik aan. Keek om me heen en bedacht allerlei onderwerpen om over te schrijven. Als ik in de tram zat of op de fiets. In de sportschool, het café, het bos, op zolder. Ik bladerde door fotoalbums, pakte mijn lievelingsboek op en scrollde door mijn filmpjes op mijn telefoon. Ik maakte lijstjes. Ik sprak onderwerpen in op mijn telefoon, schreef op kladblokjes, in schriften, achterop lege enveloppen. Samen met mijn man, fles wijn op tafel en roepen maar. En schrijven, schrijven, schrijven. Lijsten vol met onderwerpen. Over jeugdherinneringen, de natuur, beroepen, andere perspectieven, magie, spelletjes, ontmoetingen, reizen, dilemma’s. De lijst groeide gestaag.

Olifant van een project
Er kwam een moment dat ik dacht: het is natuurlijk extra leuk als ik mijn kijk op het onderwerp van de dag, deel met de schrijver die meedoet aan dit bijzondere project. En zo gebeurde het dat ik bij de 365 schrijfopdrachten mijn eigen ervaringen op papier zette. Korte bespiegelingen om de deelnemer op gang te helpen. Het groeide uit tot een olifant van een project.

Dankbaar en vrolijk hart
En er gebeurde nog meer. Het schrijven zorgde ervoor dat ik een reis naar binnen maakte. Naar mijn eigen verborgen schatten. Ik stofte mijn herinneringen af, kroop in de huid van een astroloog, dacht aan de flipperkast in mijn oude stamcafé Dizzy, haalde de geur van de gehaktballen van mijn oma terug en moest lachen om mijn eigen ingevingen. Glitterjurk? Ezelsbrug? Tandartsbezoek? Puddingtarzan? Steeds had ik voor ogen: hoe zorg ik ervoor dat mijn kijk op het onderwerp de schrijver een fijne start van de dag bezorgt? Want dat is wat het schrijfprogramma teweegbrengt: met een dankbaar en vrolijk hart de dag beginnen.

Te feestelijk?
Natuurlijk had ik af en toe ook last van beperkende gedachten. Is dit niet te werelds? Of juist te zweverig? Te abstract? Te plat? Te feestelijk? Dat kon ik redelijk snel naast me neerleggen, want de enige maatstaf ben ik zelf. Als het mij energie geeft, een lach op mijn gezicht tovert of mijn kijk op de dingen inkleurt, is het goed.

Geef ruimte aan je fantasie
Dit gebeurt me vaker. Ik begin ergens aan zonder dat ik weet waar het eindigt. En nu ben ik zover dat ik terug kan kijken. Wat een rijkdom ligt er in mijn fantasie verscholen. Dat was ik een tijdje vergeten, maar het is er altijd. Ik moest er alleen even naar graven en er de ruimte voor geven.

Reacties van de eerste deelnemers druppelen binnen

“JIJ krijgt mij altijd aan het schrijven.”

“Al zes dagen om 7.00 u geschreven. Zo bijzonder. Dankjewel.”

“Wat is dat toch met jou? Je maakt een bravoure in me los die ik lang niet gevoeld heb.”

“Het is eigenlijk wel gek. Ik ga zitten en zie de opdracht en ik denk: dat wordt niks. En hups daar gaat ie. Ik vertrouw het papier weer dingen toe die ik niet makkelijk uitspreek en moeilijk te delen vind.”

“Wat een superleuke vraag, daar kun je echt alle kanten mee op. Ik heb er iets heel moois over kunnen schrijven. Dank je wel voor dit open onderwerp. Heel inspirerend.”

Onverwachtse deurtjes openen
Voor mij is het een buitengewone en persoonlijke reis geworden. Je bent van harte uitgenodigd om jouw reis te beginnen. Waar het eindigt weet ik niet, maar er zullen onverwachtse deurtjes voor je opengaan. En je wordt er blij van. Beloofd.